Door jeugdwerk en sport te combineren ontstaat er een dynamiek. We leren om collectief samen te werken, zelfs bij individuele sporten, en gaan voor sociale inclusie. Een andere belangrijke link tussen sport en jeugdwerk is deze van zelfontwikkeling en -verrijking. Ik ontmoet veel mensen: mensen die geen papieren hebben, die de taal niet spreken, mensen met een beperking. Zij voelen zich uitgesloten. Ik wil mee helpen verwezenlijken dat er een evenwicht ontstaat waarin iedereen kan sporten. Zodat hun beeld van de samenleving verandert en ze zich opnieuw deel voelen van de maatschappij en dat de maatschappij andersom hen ook opneemt, zodat ze kunnen verdergaan met hun leven en kunnen groeien.

Er moeten meer organisaties komen die in die richting werken. Er zijn al veel sportclubs en organisaties in België. Maar ondersteunen zij ook? Jongeren geven vaak op als ze niet slagen voor een testfase; als je niet in aanmerking komt als ‘compétiteur’ zien ze je niet staan. Dat is dan echt een schok voor de jongere in kwestie! Ook bij het boksen denk ik voortdurend: je moet ondersteunen, motiveren en zorgen dat de persoon psychologisch en mentaal sterker wordt, niet enkel fysiek. Er was bijvoorbeeld een jongen die voor het eerst kwam trainen en moest sparren met een competitiebokser. Toen ik zag dat die jongen het mentaal heel moeilijk had, ben ik naar hem toe gegaan en heb ik hem gecoacht. Toen ik de jongen opnieuw tegenkwam vertelde zijn vader dat hij zich echt meer op z’n gemak voelde sinds die dag en dat hij veel vooruitgang boekt… Dat doet mij plezier en maakt mij trots. Je moet ook de jongeren meenemen die het (aanvankelijk) wat moeilijker hebben en ze de hoogte in duwen.

Hoe meer jongeren je betrekt die het moeilijker hebben, des te meer gaan ze zich inzetten en evolueren. Er moet ruimte zijn om dit organisatorisch verder te laten groeien. Een mogelijkheid is om meer structuren uit te werken waarbij vzw’s en scholen de link leggen tussen enerzijds sport en anderzijds studies. Via stagecontracten kunnen jongeren worden begeleid doorheen hun sportieve en educatieve ontwikkeling.

Een ander probleem is het grote aantal jongeren versus het gebrek aan middelen. Je kan met twee of drie coaches geen veertig jongeren trainen. Het grootste deel staat dan in de zaal wat te lummelen. Er ontbreken middelen om zalen te professionaliseren, om meer coaches en mensen in dienst te nemen. Als je mensen kan aanwerven zorg je voor meer tewerkstelling en gedragenheid.

Je bereikt er zo veel meer mee. Je coacht hen en tegelijkertijd breng je hen zoveel andere zaken bij, heb je aandacht voor schoolresultaten, aanwezigheid op school, stiptheid, een gezonde levensstijl, beperk je het druggebruik… Drugs is wijdverspreid en zeker hier in Brussel. Veel jongeren vluchten en gaan snel ten onder aan het druggebruik. Het wiegt ze in slaap. Maar je kan niet sporten en tegelijkertijd aan de drugs zitten. Sport moet hun drug worden zodat ze zich maximaal kunnen ontwikkelen.

Mijn droom is dat er meer sportverenigingen ontstaan, meer jeugdbewegingen om zo een collectief onder alle Brusselse jongeren op te richten en samen mooie dingen te verwezenlijken. Stel je voor: een gratis aanbod, goed opgeleide instructeurs, een systeem dat gelooft in de jeugd, samen inzetten op ontwikkeling, sport als preventiemiddel tegen schooluitval, criminaliteit en/of druggebruik. En dit door dynamische, spontane en transparante samenwerkingsverbanden tussen verenigingen, scholen, de sportwereld, de cultuursector… Met extra middelen van de overheid en grote sportclubs, niet via een herverdeling van bestaande middelen.

Ik wens jongeren een goede gezondheid en professioneel succes. Ook professioneel succes krikt je op, maakt iemand van je en zorgt voor levenslessen. Eén van mijn levenslessen is delen: delen met de anderen, aandacht voor de gemeenschap, collectief denken. Ik hoop ook dat jongeren leren uit hun fouten. Iedereen mag fouten maken, maar je moet er iets uit leren. Dat is het voornaamste, simpel als dat.